sejarah aksara jawa dalam bahasa jawa

akSrjw

Jawa khususipun Jawa Tengah duweni budaya kang kuwat ,ananging saiki  budaya Jawa  akeh kang ngomong  wis burem. Bureme budaya Jawa miturut Para Ahli Budaya disababaké déning  akeh faktor. Sahengga, Budaya Jawa saya ora dikenal malah marang wong pribumi. Salahsijine  riset ngandika ing taun-taun ngarep budaya jawa bakal ilang siji bakal siji amarga ora ono kang nglestariake.

Salahsijinipun budaya inggih menika Basa, lan Basa ora bakal gedhi tanpa ana aksara ingkang mbentuk Basa iku dewe. Aksara ingkang wenten ing  Tanah Jawa Tengah inggih menika Aksara jawa. Anangeng Jaman sakniki katah sanget ingkang ninggalake lan klalen marang aksara Jawa, yen kondisi iki diterusaken Aksara Jawa bakal ilang lan mung dani pangeling-eling anak lan putu.

Katah tiyang ingkang boten saget mahami aksara Jawa, maca lan nulis boten saget nopo maleh ngertos sejarahipun aksara jawa, kita sibuk nguri-nguri budaya tiyang liya lan budaya kita siji-siji dijukuk nagari liya.

Aksara  Jawa iki asalé saka Brahmi asal saka Hindhustan. Ing nagari Hindhustan ana  macem-macem aksara,salah  sijine aksara Pallawa saka Indhia sisih kidul. Dijenengi Pallawa amarga asalé saka siji karajan ana ing Kerajaan Pallava. Pallawa iki digunakake watara abad kaping 4. Ing Nusantara ana bukti-bukti sajarah ing wangun prasasti Yupa ing Kutai Kalimantan Timur, ditulis nganggo Pallawa. Pallawa iki dadi ibu kabeh karakter sing ana ing Nusantara, antawisipun: Aksara jawa (hanacaraka) , aksara Rencong (Rejang aksara), aksara Batak, Makassar lan aksara Baybayin  (aksara ing Filipina).

            Punika bilih Sajarah  ing Nusantara bab muncule  Aksara Jawa marang sokongan saka crita ing wektu mbiyen, ing Pulo Majethi manggon satria sekti mandraguna  arane Ajisaka. Ajisaka nduweni loro punggawa, jeneng Dora lan Sembada. Loro-lorone punggawa setya marang pemimpin, ora tau nglirwakake pesene pemimpine. Ing sawijining dinten, Ajisaka cumadhang kanggo pindhah perantauan ninggalake Pulo Majethi. Lungone Gusti iki diiringi dening  Dora lan Sembada tetep ing  Pulo Majethi, Sembada didhawuh supaya jaga pusaka penggedhe. Ajisaka pesen marang Sembada ojo nyerahke pusaka maring sapa kajaba menyang Ajisaka dewe. Sembada nyanggupi bakal nindakake pesene pemimpine.

           

Ing wektu iku ing tanah Jawa, ana sawijining nagari misuwur sejahtera, tertib, aman lan tentrem, kang dijenengi Medhangkamulan. Raja ingkang jenengemimpin Prabu Déwatacengkar, sawijining ratu becik watake lan wicaksana. Ing sawijining dinten, tukang masake  Kraton  laka, pisone nugelake drijine tukang masak mau. Tukang masak ora ngerti yen tugelan drijine mau njegur menyang pasugatan sing bakal dipunaturaken marang Raja. Nalika ora sengaja njupuk tugelan driji, Rajane seneng banget kanggo mangan daging, Mulané dikirim Patih takon Juru masak. Sawise ngerti sing wis dipangan daging manungsa iku, Raja banjur dhawuh Patih saben dina kudu ngorbanaken rakyatipun kanggo di pangan. Wiwit kuwi, Raja Déwatacengkar nduweni kagemaran  medeni, yaiku mangan daging manungsa. Watake Raja malik satus wolung puluh derajat, dadi kasar lan ala. Nagari Medhangkamulan mangleh bakal Angker lan wilayah sepi amarga wong siji-siji di pangan dening Sang Prabu, liyane mlayu.  Patih  munet amarga ora ana wong liyane bisa dihaturkan Raja.

            Ing   wayah liya Ajisaka bebarengan  punggawane Dora,  tumeka ing  Medhangkamulan,  Ajisaka gumun  ndeleng kahanan kang bisu lan serem, banjur luru sababe. Sawise ngerti bab apa kang wis  kedados  ing   Medhangkamulan,   banjur   Ajisaka  ketemu  marang   Patih    Rekyana, nyanggupi   dados   panganane  Prabu  Déwatacengkar. Ing kawitan  ing Patih ora dileksanakake kanggo  ara  tega  yen Ajisaka  dipangan   Raja, Nanging Ajisaka netepake tekad, banjur di gawa menyang Raja. Sakwis e ketemu Raja, Ajisaka nuli matur yèn piyambaké ana kekarepan kanggo dados    pangane   Raja   anggere   piyambakipun   dipun   anugrahi  Raja saka tlatah saka sorban ingkang piyambakipun ngagem.

            Kajaba  iku, Raja   piyambak   kang   ngukur  wewengkon  kang  bakal dianugerahi. Raja netepi  marang  panyuwunane Ajisaka. Ajisaka  banjur  diundang   Raja  lan ditarik  saka pucuke sorban  mau.  Anangeng,   sorbane  mau  ora  telas-telas.  Prabu  Déwatacengkar   akhire    terus mundur-mundur, pungkasanipun tekan ing pojok segara kidul. Sorbane banjur dikibasake dening Ajisaka sahingga   Raja kecempling menyang laut . Enggal  wangun  kang  diganti  dadi bajul putih.  Ajisaka banjur dadi raja ing Medhangkamulan, rakyat Medhangkamulan dadi tentrem lan aman maneh.
 

Sawise nampa dadi Raja ing Medhangkamulan, Ajisaka ngutus Dora bali menyang pulo  Majethi njupuk pusaka kang dijaga Sembada. Dumugi Pulo Majethi, Dora nemoni Sembada lan ngandharaken bilih piyambakipun dhawuh kanggo njupuk pusakane Ajisaka. Sembada ora arep menehi Pusaka amarga  nganut printah Ajisaka nalika ninggalake Majethi. Dora kang uga nindakake pesenan saka Raja mekso njaluk pusakane Ajisaka. Pungkasanipun loro punggawa mau gelut. Amarga loro merata kuat, perang langgeng seru, nyerang lan nyerang saben liyane, nganti wong loro mati.

            Kabar bab matine Dora lan Sembada krungu dening Raja Ajisaka. Panjenenganipun sanget nuwun kanggo elinga kasetyan loro abdine. Sungkowo kang ndadékaké wong kanggo nggawe aksara kanggo dijupuk wong loro sing tresna iku, kang maos minangka nderek:

ancrk.                     :           "Ono utusan"
ftswl                   :           "Bebarengan gelut"
pdjyv                  :           "Merata kuat"
mgbqz                        :           "Bareng bentuk mayit"

            Kita sedoyo minangka tiyang Jawi kudu  sareng-sareng  njaga  lan  nguri-uri kabudayaan Jawa supaya budaya kita seget luwih maju lan dikenal bangsa liya lan boten dipunpendet . Kita kudu luwih bangga  marang  kebudayaan  kita   boten malah ngedek-ngedekkake   budaya  njaba ingkang  luwih  popular lan  dianggep luwih sae. Yen  boten kita kang ngelanggengaken budaya jawa sinten maleh?

           

           

daslk

akSrjw

Jawa khususipun Jawa Tengah duweni budaya kang kuwat ,ananging saiki  budaya Jawa  akeh kang ngomong  wis burem. Bureme budaya Jawa miturut Para Ahli  disababaké déning  akeh faktor. Sahengga, Budaya Jawa saya ora dikenal malah marang wong jawane dewe. Salahsijine  riset ngandika ing taun-taun ngarep budaya jawa bakal ilang siji bakal siji amarga ora ono kang nglestariake.

Salahsijinipun budaya inggih menika Basa, lan Basa ora bakal gedhi tanpa ana aksara ingkang mbentuk Basa iku dewe. Aksara ingkang wenten ing  Tanah Jawa Tengah inggih menika Aksara jawa. Anangeng Jaman sakniki katah sanget ingkang ninggalake lan klalen marang aksara Jawa, yen kondisi iki diterusaken Aksara Jawa bakal ilang lan mung dani pangeling-eling anak lan putu.

Katah tiyang ingkang boten saget mahami aksara Jawa, maca lan nulis boten saget nopo maleh ngertos sejarahipun aksara jawa, kita sibuk nguri-nguri budaya tiyang liya lan budaya kita siji-siji dijukuk nagari liya.

Aksara  Jawa iki asalé saka Brahmi asal saka Hindhustan. Ing nagari Hindhustan ana  macem-macem aksara,salah  sijine aksara Pallawa saka Indhia sisih kidul. Dijenengi Pallawa amarga asalé saka siji karajan ana ing Kerajaan Pallava. Pallawa iki digunakake watara abad kaping 4. Ing Nusantara ana bukti-bukti sajarah ing wangun prasasti Yupa ing Kutai Kalimantan Timur, ditulis nganggo Pallawa. Pallawa iki dadi ibu kabeh karakter sing ana ing Nusantara, antawisipun: Aksara jawa (hanacaraka) , aksara Rencong (Rejang aksara), aksara Batak , Makassar lan aksara Baybayin  (aksara ing Filipina).

Punika bilih Sajarah  ing Nusantara bab muncule  Aksara Jawa marang sokongan saka crita ing wektu biyen, ing Pulo Majethi manggon satria sekti mandraguna  arane Ajisaka. Ajisaka nduweni loro punggawa, jeneng Dora lan Sembada. Loro-lorone punggawa setya marang pemimpin, ora tau nglirwakake pesene pemimpine. Ing sawijining dinten, Ajisaka cumadhang kanggo pindhah perantauan ninggalake Pulo Majethi. Lungone Gusti iki diiringi dening  Dora lan Sembada tetep ing Pulo Majethi, Sembada didhawuh supaya jaga pusaka penggedhe. Ajisaka pesen marang Sembada ojo nyerahke pusaka maring sapa kajaba menyang Ajisaka dewe. Sembada nyanggupi bakal nindakake pesene pemimpine.

Ing wektu iku ing tanah Jawa, ana sawijining nagari misuwur sejahtera, tertib, aman lan tentrem, kang dijenengi Medhangkamulan. Raja ingkang jenengemimpin Prabu Déwatacengkar, sawijining ratu becik watake lan wicaksana. Ing sawijining dinten, tukang masake  Kraton  laka, pisone nugelake drijine tukang masak mau. Tukang masak ora ngerti yen tugelan drijine mau njegur menyang pasugatan sing bakal dipunaturaken marang Raja. Nalika ora sengaja njupuk tugelan driji, Rajane seneng banget kanggo mangan daging, Mulané dikirim Patih takon Juru masak. Sawise ngerti sing wis dipangan daging manungsa iku, Raja banjur dhawuh Patih saben dina kudu ngorbanaken rakyatipun kanggo di pangan. Wiwit kuwi, Raja Déwatacengkar nduweni kagemaran  medeni, yaiku mangan daging manungsa. Watake Raja malik satus wolung puluh derajat, dadi kasar lan ala. Nagari Medhangkamulan mangleh bakal Angker lan wilayah sepi amarga wong siji-siji di pangan dening Sang Prabu, liyane mlayu.  Patih  mumet amarga ora ana wong liyane bisa dihaturaken marang Raja.

Ing   wayah liya Ajisaka bebarengan  punggawane Dora,  tumeka ing  Medhangkamulan,  Ajisaka gumun  ndeleng kahanan kang bisu lan serem, banjur luru sababe. Sawise ngerti bab apa kang wis  kedados  ing   Medhangkamulan,   banjur   Ajisaka  ketemu  marang   Patih    Rekyana, nyanggupi  dados panganane Prabu Déwatacengkar. Ing kawitan Patih ora dileksanakake kanggo  ara  tega yen Ajisaka  dipangan   Raja, Nanging Ajisaka netepake tekad, banjur di gawa menyang Raja.Sakwis e ketemu Raja, Ajisaka nuli matur   yèn  piyambaké  ana  kekarepan  kanggo   dados    pangane   Raja   anggere   piyambakipun   dipun   anugrahi  Raja saka tlatah saka sorban ingkang piyambakipun agem.
            Kajaba  iku, Raja   piyambak   kang   ngukur  wewengkon  kang  bakal dianugerahi. Raja netepi  marang  panyuwunane Ajisaka. Ajisaka  banjur  diundang   Raja  lan ditarik  saka pucuke sorban  mau.  Anangeng,   sorbane  mau  ora    telas-telas.  Prabu  Déwatacengkar   akhire    terus mundur lan mundur, pungkasanipun tekan ing   pojok segara kidul. Sorbane   banjur   dikibasake dening Ajisaka sahingga   Raja kecempling menyang laut . Enggal  wangun  kang   diganti    dadi bajul putih.  Ajisaka banjur   dadi   raja ing   Medhangkamulan,  rakyat   Medhangkamulan   dadi tentrem lan aman maneh.
            Sawise  nampa dadi Raja ing Medhangkamulan, Ajisaka ngutus Dora bali menyang pulo  Majethi  njupuk pusaka kang dijaga Sembada. Dumugi Pulo Majethi, Dora nemoni Sembada lan ngandharaken    bilih    piyambakipun di dhawuh kanggo njupuk pusakane Ajisaka. Sembada ora arep menehi Pusaka amarga  nganut    printah Ajisaka  nalika ninggalake Majethi. Dora kang uga nindakake pesenan saka Raja mekso njaluk pusakane   Ajisaka.   Pungkasanipun  loro punggawa mau gelut. Amarga   loro merata kuat,   perang langgeng seru,  nyerang lan nyerang saben liyane, nganti wong loro mati.

Kabar bab  matine  Dora  lan  Sembada  krungu   dening   Raja Ajisaka. Panjenenganipun sanget nuwun kanggo elinga kasetyan loro abdine nggawe aksara kanggo dijupuk wong loro sing tresna iku, kang maos minangka nderek:
ancrk                      :           "Ono utusan"

ftswl                   :           "Bebarengan gelut"
pdjyv                  :           "Merata kuat"
mgbqz                        :           "Bareng bentuk mayit"

            Kita sedoyo minangka tiyang Jawi kudu  sareng-sareng  njaga  lan  nguri-uri kabudayaan Jawa supaya budaya kita seget luwih maju lan  dikenal bangsa  liya  lan boten dipunpendet . Kita kudu luwih bangga  marang  kebudayaan  kita   boten malah ngedek-ngedekkake   budaya  njaba ingkang  luwih  popular lan  dianggep luwih sae. Yen  boten  kita kang ngelanggengaken budaya jawa sinten maleh?